Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτόν τον παράξενο άνθρωπο με το μετρημένο λόγο, που φαινόταν να χαίρεται, όταν με συνέχεε με τις καυστικές και παράδοξες παρατηρήσεις του πάνω σ’ όλα τα πράγματα. Δημιουργούσε την εντύπωση, ότι ήταν ένα ον σιωπηλό και μελαγχολικό, όμως αφού τον γνώριζες λίγο, δεν μπορούσες να μην προσέξεις το πιο θαυμαστό γεγονός που έχω γνωρίσει στην ταραγμένη ζωή μου: ήταν ολόκληρος ένα χαμόγελο. Ήταν ένα χαμόγελο από τα πόδια μέχρι το κεφάλι. Δεν χαμογελούσε, δεν προσπαθούσε να χαμογελάει, ήταν ολόκληρος αυτό το χαμόγελο.  Αυτή η εντύπωση επίσης, μου ερχόταν με έναν τρόπο περίεργο και δύσκολο να εξηγήσω. Θα πω μονάχα, ότι το χαμόγελο φαινόταν μια φυσική ιδιότητα του σώματός του, ακτινοβολούσε δε μέχρι και από τον τρόπο με τον οποίο περπατούσε. Ποτέ δεν τον άκουσα να γελάει, όμως είχε το χάρισμα να μεταδίδει τη χαρά ή τη σοβαρότητα του ανάλογα με την περίπτωση. Ποτέ δεν τον είδα θλιμμένο ή αναστατωμένο, ούτε ακόμα και σε εκείνες τις ταραγμένες μέρες, προς το τέλος του Δε